“To live without Hope is to cease to live.” ~ Fyodor Dostoevsky
Moving forward. Striving for more. Reaching for the stars. That what my generation always hoped for. We believed in ourselves, always pushed each other to be better, to do better. Hope was our driving force. Still is. Not only to be the best at what we do, but to be the best version of ourselves. We still hope. Hope that the world is not just black and white and that we have yet to find all the shades and colours in between.
The Bloggers Challenge we started with Skopje Casual and My:Time continues to the next round. Thank you all for voting for me so far and keep that positive energy coming. You can vote for me to be the next face of FOSSIL watches HERE. The theme of the second post in this challenge is Hope, the driving force in my life. For this blog post I invited a dear friend of mine and a fellow poet, Bozidar Zimski, to join me in front of the camera. We belong to the same generation of hope I wrote about earlier. In good times and bad we always had each other’s back and kept the hope alive in our poetry. And we’re still standing strong. If you ask our generation what is the Time to Hope? the answer is: Every minute of every day.
Да се движиме само напред. Да се стремиме кон повеќе. Да посегнеме кон ѕвездите. Тоа беа надежите на мојата генерација. Верувавме во себе, секогаш се бодревме да бидеме подобри, да ги направиме нештата подобри. Надежта беше нашата движечка сила. И уште е. Не само да бидеме најдобри во она што го работиме, туку да бидеме најдобрата верзија на себе. И уште се надеваме. Се надеваме дека светот не е само црно-бел и дека допрва ќе ги најдеме сите нијанси и бои меѓу црното и белото.
Блогерскиот предизвик што го почнавме со Skopje Casual и My: Time продолжува во следниот круг. Ви благодарам на сите што гласавте за мене досега и продолжете да праќате ваква позитивна енергија. ТУКА можете да гласате за јас да бидам следното заштитно лице на FOSSIL. Темата за вториот пост од предизвикот е Надеж, движечката сила во мојот живот. За овој пост го поканив мојот драг пријател и колега поет Божидар Зимски, да ми се придружи пред фотоапаратот. Ние сме дел од една иста генерација, генерацијата на надежта за која зборував претходно. Во лошо и во добро, секогаш сме се потпирале еден на друг и ја одржувавме надежта во живот преку поезијата. И уште стоички се држиме. Ако ја прашате нашата генерација кога е Време за надеж? одговорот е: Секоја минута во денот.
Photo: Monika Mulickovska
I am wearing:Wristwatch: FOSSIL – ES3712 TAILOR/Pants and blouse: Caliope/Cardigan and backpack: Vintage/Shoes: Local store
Vezilka 