кој ги искриви твоите улици
за моето доаѓање?
расонета,
несонета,
девојка-сон
со згазени калинки
на дупнатите ѓонови,
кој прв ми понуди грст надежи
и ме турна во твоите прегратки
граду, дете на љубовта
град за љубење,
нељубен,
кој прв остави на мостот камен воздишки?
ти спиеш,
љубовнику,
ме оставаш расоблечена,
со шминка размачкана,
нерамномерно дишење
во магливите утра
и здив на кафе по калдрмата.
јас те љубев,
ти се враќав,
ти ме земаше,
јас те имав,
ти ме сликаше
во сите бои
и насмевки,
сите солзи растечени
по твоите улици
со првите сончеви зраци
на недораснатите утра
и нашите кревки години.
кој прв ја отвори устата
за бакнеж со вкус на калинка,
кој ја отвори портата
на незнајни радости,
музиката на нашите чекори
во глувите ноќи низ чаршија,
кој прв ја крена чашата
да наздрави за младоста,
овошка распукана на твоето врело сонце,
овошка изгниена на твоите валкани улици.
се надевав
не ќе те заљубам,
се надевав,
не ќе те изгубам
во маглите на нашата
залудна љубов заблудна,
се надевав,
не ќе се изгубам.
кој ги искриви твоите улици
за моето доаѓање,
драго Скопје,
кога ќе ни се крене маглата од душите?
ноември, 2013
Vezilka 